نگاه کن...نگاه کن...نگاه کن

نگاه کن که غم درون ديده ام
چگونه قطره قطره آب می شود
چگونه سایه ی سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود
نگاه کن
تمام هستی ام خراب می شود
شراره ای مرا به کام می کشد
مرا به اوج می برد
مرا به دام می کشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می شود

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

عکس جمعه اول خرداد

کفش

روي بام ، هميشه پا برهنه بودم .

پا برهنگي نعمتي بود كه از دست رفت.

كفش، ته مانده تلاش آدم است در راه انكار هبوط. تمثيلي از غم دور ماندگي از بهشت.

در كفش چيزي شيطاني است، همهمه اي است ميان مكالمه سالم زمين و پا.

از: اطاق آبی ی سهراب