هان که رحمی کردی ای منعم، به انعام غریب...
سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست
نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر
نهادم آینه‌ها در مقابل رخ دوست
صبا زحال دل تنگ ما چه شرح دهد
که چون شکنج ورق‌های غنچه تو‌بر‌توست
نه من سبو‌کش این رند دیرسوزم و بس
بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست
مگر تو شانه کردی زلف عنبر‌افشان را
که باد غالیه‌سا گشت و خاک عنبربوست
نثار روی تو هر گل که در چمن است
فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست
زبان ناطقه در وصف شوق نالان (ناکام)است
چه جای کلک‌بریده زبان بیهده‌گوست
رخ تو در دلم آمد مراد خواهم یافت
چرا که حال نکو در قفای فال نکوست
نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است
که داغدار ازل همچو لاله‌ی خودروست